Tweedeling aandelenmarkt is terecht

De financiële markten maken momenteel iets mee wat nog nooit eerder is voorgekomen. Terwijl aandelen wereldwijd steeds meer met elkaar meebewegen, is er een kleine groep grote Amerikaanse groeiaandelen die van een andere planeet lijkt te komen. Er is sprake van zogenoemde bifurcatie of tweedeling in de markt die volgens vermogensbeheerder Acadian uniek is. 

Om dat te bewijzen heeft Acadian een index van Amerikaanse grote groeiaandelen tussen 1926 en 2024 vergeleken met een index van alle andere op Wall Street verhandelde aandelen, van big value tot small growth. De uitkomst is verbazingwekkend.

Vanaf 2020 zakt de koerscorrelatie tussen deze twee indices dramatisch. Oude records worden met gemak verslagen. Waar historisch gezien een correlatie van rond de 90% normaal is, met af en toe uitschieters richting 70%, is het gemiddelde de laatste vier jaar gezakt tot onder de 60%. Het dieptepunt was in 2021 met 42%, maar ook dit jaar waren er meerdere uitschieters onder de 50%. 

Grotere correlatie wereldwijd

Dat is extra opmerkelijk omdat tegelijkertijd de correlatie tussen de aandelenrendementen in de VS en de rest van de wereld sterk is toegenomen. In de jaren 90 van de vorige eeuw was de correlatie nog gering met 40%. Nu is het ongeveer 80%. 

Veel professionele beleggers vinden de tweedeling tussen grote groeiaandelen en de rest van de beurs alarmerend. Ze zijn bang dat een crash van de grote jongens enorme schade aanricht. Maar er zijn ook beleggers die zich minder zorgen maken. Volgens Acadian hebben beiden goede argumenten. Zelf zit de vermogensbeheerder meer in het kamp van de zorgelozen.

Aan de ene kant kun je zeggen tweedeling is slecht, omdat het duidt op speculatieve excessen, waarbij de grote groeiaandelen omhoog worden gestuwd door irrationele optimisten, terwijl andere aandelen worden verwaarloosd. De marktwerking is in deze visie kapot.

Maar je kunt ook beargumenteren dat de tweedeling terecht is, want het is een weerspiegeling van fundamentele veranderingen bij zowel de grote groeiaandelen als de rest. De markt reageert hier rationeel op. Bifurcatie maakt de markt uiteindelijk minder volatiel, niet meer.

Groei versus value

Nog een andere manier om er tegenaan te kijken, is om de vergelijking te maken tussen groei- en valueaandelen. De koerscorrelatie tussen smallcap growth en smallcap value is namelijk bijna net zo hard gedaald als die tussen largecap growth en de rest van de markt. Tegelijkertijd is de zogenoemde value-spread sterk opgelopen. Waarde-aandelen zijn kortom erg goedkoop momenteel.

Maar wat zegt dat? De value-spread en koerscorrelatie zijn twee verschillende grootheden.

• De value-spread laat zien dat waarderingsniveaus zijn losgekoppeld van de fundamentals.
• Koerscorrelaties laten zien dat de dagelijkse veranderingen in waardering van elkaar zijn losgekoppeld. Die twee gaan echter niet altijd gelijk op.

Grote groeibedrijven, grote winsten

Interessanter volgens Acadian is om te kijken naar de winstontwikkeling. Daar is echt een fundamentele verandering zichtbaar. “Het lijdt geen twijfel dat er de afgelopen jaren een verschuiving heeft plaatsgevonden bij Amerikaanse bedrijven: grote groeibedrijven zijn winstgevender geworden ten opzichte van alle andere bedrijven.”

Het heeft er alle schijn van dat Amerikaanse grote groeibedrijven een soort uitvergroting zijn van de Amerikaanse beurs: ze zijn dynamisch, winstgevend en hooggewaardeerd. De rest van de Amerikaanse aandelenmarkt lijkt meer op de Europese: bedrijven groeien langzaam en ze hebben lage waarderingen.

Dat zou een bewijs kunnen zijn dat de tweedeling in de markt terecht is. Maar waarom sinds 2020?

Redenen voor een tweedeling

Er zijn verschillende mogelijke verklaringen voor de grotere tweedeling na 2020. De een geloofwaardiger dan de ander:

1. Het zou kunnen liggen aan de sociale media en gekke particulieren die zich niet laten leiden door fundamentals. Acadia gelooft dat dit absoluut een rol heeft gespeeld bij een reeks vreemde bokkesprongen, maar dat waren toch meer kleine (meme)aandelen, niet de grote groeiaandelen. 
2. De kapitaalstroom richting ETF’s is een andere factor die in aanmerking komt. Dat die is toegenomen, valt niet te ontkennen. Maar heel sterk is dit argument niet. Daar zouden immers dan toch alle grote aandelen van moeten profiteren. Bovendien stroomde er tijdens de internetluchtbel in 1999/2000 ook veel geld naar technologiefondsen. Dat kon hun val niet voorkomen.
3. Is de AI-bubbel schuld? Het zou kunnen dat AI-optimisten de grote groeiaandelen hebben opgedreven, maar ook hiervoor geldt dat dit in 1999/2000 ook zo was, en toch was de koerscorrelatie tussen big growth en de rest van de markt destijds veel groter.
4. Grote groeiaandelen worden gezien als meer Republikeins georiënteerd, terwijl alle andere aandelen meer in het domein van de Democraten vallen. Hier zit misschien een kern van waarheid in en verdient meer onderzoek.

Verklaringen die volgens Acadia in ieder geval niet kloppen:

1. De grote groeiaandelen hebben geprofiteerd van het ruime monetaire beleid. Maar waarom zou dat zo zijn? Rentevoeten zijn de afgelopen 100 jaar altijd op en neer gegaan, maar dat zou dan nu opeens een verklaring vormen voor bifurcatie? Daar ziet Acadia de logica niet van.
2. Het ligt aan de Magnificent Seven. Ook die vlieger gaat niet op. Er zijn in het verleden altijd dominante bedrijven geweest. Dat was nooit reden voor een dermate grote splitsing in de koersontwikkeling.

Slotconclusie

Acadia heeft geen eenduidig antwoord op de vraag of bifurcatie goed of slecht is, maar neigt zelf naar het eerste.

Ten eerste is een tweedeling in de markt slecht als het voorkomt dat kapitaal daarheen vloeit waar het het best kan worden gebruikt. Acadia betwijfelt dat dit zo is.

Hetzelfde geldt voor de angst dat de tweedeling riskant is. Dat geldt misschien voor een enkeling die al zijn geld in grote groeiaandelen belegt. Maar voor de meerderheid van beleggers geldt eerder het omgekeerde. Immers, als de correlatie tussen de grote groeifondsen en de rest klein is, dan zijn het dus elkaars tegenpolen. Mochten de grote groeiaandelen tegen een koerscorrectie aanlopen dan zorgt de rest ervoor dat de stabiliteit gewaarborgd is (en andersom).