Monumentale kans om portefeuille om te gooien

Dan Suzuki, vice-CIO van Richard Bernstein Advisors, ziet een once-in-a-generation opportunity om de beleggingsportefeuille om te gooien. Bij een terugblik op de afgelopen drie kwart eeuw ziet Suzuki vijf periodes van 8 tot 22 jaar waarin één bepaalde trade er met kop en schouders boven uitsteekt. Elk van die trades leverde een rendement op van 7 tot 19% per jaar.

We staan volgens hem nu aan de vooravond van een nieuwe fase waarin de suprematie van de Amerikaanse groeibedrijven langzaam maar zeker wordt overgenomen door aandelen van buiten de VS, waardeaandelen en effecten die profiteren van hoge inflatie.

Welke fases hebben we achter de rug?

Suzuki onderscheidt sinds de jaren 50 grofweg vijf fases:

1. Tot het eind van de jaren 60 waren de Amerikaanse zogenoemde Nifty Fifty overheersend. Dat waren 50 blue chips zoals Walt Disney, General Electric, Coca-Cola, Johnson and Johnson, Eastman Kodak, Minnesota Mining, Sears Roebuck, Xerox, McDonalds en IBM. Ze waren een beetje vergelijkbaar met de Magnificent Seven nu en werden steeds hoger gewaardeerd tot ze aan het eind van die periode steeds vaker begonnen tegen te vallen.
2. Veel analisten zien als definitief einde van de Nifty 50 het jaar 1973 toen de oliecrisis Wall Street in een crisis stortte. Suzuki ziet het keerpunt iets eerder rond 1967 als Japan furore maakt met een grote industriële efficiëntie (ook wel Toyotisme genoemd naar het gelijknamige autoconcern). Er breekt dan een periode aan waarin aandelen uit andere delen van de wereld meer opleveren dan Amerikaanse aandelen. Deze periode duurt vrij lang. Suzuki ziet hem eindigen in 1987-1988.
3. Er past zelfs een specifieke datum bij: de grote crash van oktober 1987 (Black Monday). Amerikaanse aandelen overwinnen vanaf dat moment een “wall of worry”. Nu komt de tijd van de Amerikaanse telecom- en technologieaandelen. Het is bovendien een periode waarin het steeds ongunstiger wordt om cash aan te houden omdat de rente daalt.
4. Dat duurt tot 2000 als de dotcom-luchtbel barst en beleggers massaal overstappen op energie- en valueaandelen. Het is ook een fase waarin emerging markets opkomen en de vraag naar grondstoffen sterk stijgt. 
5. In 2007-2008 komt hier een einde aan als het faillissement van Lehman Brothers een enorme kredietcrisis veroorzaakt en een crisis in de wereldeconomie. Hier komen vervolgens de Amerikaanse groeiaandelen als beste uit. Die blijken – net als in de jaren 80 – als beste in staat de wall of worry (muur van zorgen) te beklimmen. Ze profiteren bovendien van de lage rente en het goedkope kapitaal wat nadelig is voor cash.

Back to the 60's

Suzuki denkt dat we nu aanbeland zijn in een situatie vergelijkbaar met de jaren 60. De verwachtingen voor Big Tech zijn zo hoog dat de kans op teleurstellingen groter en groter worden. Dat geldt overigens niet alleen voor Amerikaanse groeiaandelen, maar bijvoorbeeld ook ASML zoals we deze week merkten.

Hoe groter de teleurstellingen worden, des te groter is de kans dat beleggers zich terugtrekken. Aangezien zo'n beetje alle institutionele portefeuilles propvol zitten met Mag 7-aandelen, kan dit een bal aan het rollen brengen die niet zo makkelijk te stoppen is.

Suzuki: “Verslechterende resultaten en zwakke rendementen zullen ervoor zorgen dat de slinger naar het andere uiterste zwaait”. 

Het exacte moment dat de slinger de andere kant op zwaait, valt volgens Suzuki vaak samen met veranderende macro-economische omstandigheden en daar is momenteel geen gebrek aan met handelsoorlogen, deglobalisering, hogere inflatie, hogere rente, vergrijzing en de (volgens het IMF) onhoudbare schulden in de wereld.