Oude economie slaat terug

De coronacrisis is ook een dividendcrisis. Ik heb net een presentatie gehouden met een lange Engelstalige titel, die vrij vertaald luidt: Het is behoorlijk frustrerend hoe we op het huidige punt zijn aangeland, maar de beleggingskansen waren nog nooit zo veelbelovend.

Ontwikkelingen die al vanaf begin 2019 spelen, zijn door de coronacrisis extreem versneld. De tweedeling tussen dure aandelen, die alleen maar duurder worden en goedkope aandelen, die maar goedkoper worden, is nog nooit zo groot.

Een groot deel van de markt is geprijsd voor perfectie. Ofwel, die aandelen zijn gewaardeerd alsof er economisch niets aan de hand is. Het andere deel van de markt kent waarderingen die passen bij een hevige depressie.

Dividendaandelen kind van rekening

In de VS zijn het de FAANG (met name tech) en wat verdwaalde grote bedrijven die sterk zijn doorgeschoten. In Europa hebben we de zogenaamde GRANOLA’s die de rest van de markt achter zich hebben gelaten.

De Granolas zijn de elf grootste Europese bedrijven op basis van marketcap. Daarvan opereren er zes in de farmasector, de rest is tech (2x), een voedingsbedrijf en twee luxebedrijven.

De grootste Amerikaanse en Europese bedrijven werden vorig jaar meer waard, maar sinds de coronacrisis zijn hun beurswaarden pas echt geëxplodeerd. Dit in tegenstelling tot waarde-aandelen, die vorig jaar weinig deden en dit jaar hard onderuit gingen.

Wat vorig jaar al speelde is door de coronacrisis in een overdrijvingsfase gekomen. De oude economie is afgeserveerd. Grote zorgen zijn er over energie, telecom en banken. Laten die nu net een derde van mijn wereldwijde dividendportefeuille uitmaken. Zijn de zorgen terecht? Ik denk van niet. Vandaar de titel van mijn presentatie. Ik zal het uitleggen.

Laat ik beginnen met de banken. De zorgen zijn dat de rentes voor altijd ultralaag blijven en dat banken door de recessie enorme afschrijvingen op hun leningen moeten doen. Ik denk dat het iets genuanceerder ligt. De meeste banken staan er nu beter voor dan aan de vooravond van de financiële crisis. Sindsdien zijn de balansen versterkt en de kapitaalratio’s enorm verbeterd.

Teveel slecht nieuws ingeprijsd

Neem ING. Dat bedrijf is heel winstgevend. De winstmaatstaf PPOP (pre-provision operating profit) van ING bedroeg vorig jaar 7,9 miljard euro. Oftewel, ze kunnen voor bijna acht miljard aan kredietverliezen maken, voordat de bank verliesgevend wordt. Dat bedrag is ongeveer twee keer ING's afschrijvingen tijdens de financiële crisis.

ING is heel transparant over de leningenportefeuille. Kredieten aan zwakke sectoren, zoals retail, luchtvaart, oliesector, bedragen bij elkaar 25,5 miljard. De kans dat al dat geld niet terugkomt, is klein, want de leningen hebben een onderpand.

Dan is er de lage rente. De rentemarge van ING bedraagt momenteel 1,54% en daalt langzaam. De marge-erosie verloopt traag omdat ING relatief veel langlopende leningen heeft uitstaan. Verrassend genoeg was de rentemarge van ING in 2007 slechts 94 basispunten.

Tenslotte, ING maakte vorig jaar 9% winst op de boekwaarde. Momenteel handelt ING slechts op 0,4 keer de boekwaarde. Kortom, wij denken dat de markt enorm aan het overdrijven is. Beleggers beginnen dat ook door te hebben.

Europese telecom profiteert van soepelere regels

Ook de Europese telecomsector biedt inmiddels mooie kansen. Dat is wel eens anders geweest. Door het afschaffen van roamingkosten, dure licentiekosten en het toelaten van nieuwe aanbieders is het rendement op geïnvesteerd kapitaal (ROCE) sinds 2013 flink gedaald tot circa 5%. Daardoor ligt het nu ruim onder de kapitaalkosten van 7%.

Inmiddels begrijpt de Europese regelgever ook dat het zo niet kan doorgaan, want als de telecombedrijven ophouden met investeren, dan gaat Europa achterlopen op het gebied van telecominfrastructuur. Om die reden worden regels nu beetje bij beetje versoepeld.

Voor de aandeelhouders van telecombedrijven is dat een goede zaak, want de winstgevendheid neemt al flink toe als de omzet meestijgt met de inflatie. Veel van de vaste kosten liggen grotendeels vast.

Olieschaarste dreigt

Dan zijn er natuurlijk grote zorgen over de oliesector. De olieprijs is laag en blijft laag, zo is de gedachte. De olievraag is dit jaar met 25% gedaald tot 75 miljoenen vaten per dag. De kans is inderdaad klein dat we weer snel op 100 miljoen vaten zitten.

Maar de bodemuitval ligt achter ons. Bovendien is het olieaanbod drastisch teruggeschroefd. De Saoedi's hebben een enorme productieverlaging doorgevoerd van twaalf miljoen vaten. Rusland doet ook mee. De productiebeperking is voor een lange periode, en het kost ook de nodige tijd om een stilgelegd veld weer operationeel te krijgen.

Op dit moment is de productie van 40 miljoen vaten bij de huidige olieprijs (licht) winstgevend. Daar boven is het allemaal verlieslatend. Grote kans dat de vervuilende productie van oliezand verdwijnt. Die is pas bij 88 dollar rendabel. Ook de Amerikaanse schalieolie-industrie ligt er belabberd bij. Een nieuwe faillissementsgolf zit er aan te komen.

Voor een goed werkende oliemarkt is een olieprijs van minimaal 55 dollar nodig. Die prijs kunnen we al eind dit jaar of begin volgende jaar bereiken. Er is dit jaar al voor 100 miljard dollar aan investeringen geschrapt. Mocht de olievraag al licht toenemen, dan zou het mij niet verbazen als de olieprijs omhoog schiet.

Dividendbelofte gehouden

Door de coronacrisis keert onze wereldwijde dividendportefeuille 10% tot 15% minder dividend uit. Op basis van de koersen nu, halen we wel ruim onze doelstelling om elk kwartaal minimaal 1% dividend uit te keren.

Ervan uitgaande dat er geen tweede virusgolf komt en dat in Amerika geen burgeroorlog uitbreekt, heb ik er alle vertrouwen in dat koersen en dividenduitkeringen van de onderliggende aandelen in de dividendportefeuilles weer omhooggaan. Vandaar de titel van mijn presentatie.