Private Equity belooft meer dan dat het waarmaakt

Big Tech was een van de toverwoorden op de beurs het afgelopen decennium, disruptie was er ook zo een, net als Spac’s. Laten we ook de markt voor private equity en private debt niet vergeten.

Het buiten de beurs om beleggen was (en is) enorm populair onder grote partijen zoals pensioenfondsen, verzekeraars en family offices. Dan Mikulskis, partner bij Lane Clark & Peacock, laat in zijn blog Real Returns zien hoe hard het is gegaan met deze markt.

In 2012 stond de teller op 3,5 biljoen dollar wereldwijd. Halverwege 2022 was dat opgelopen tot 12,8 biljoen, waarbij alle aspecten van het private equityspectrum stegen. Denk aan buy-outs, durfkapitaal, vastgoed, infrastructuur, leningen en aandelen in groeibedrijven.

Kapitaaltekort

Mikulskis heeft daar gemengde gevoelens bij. Enerzijds zijn er goede redenen voor de stijging. Zo was er na de val van Lehman Brothers minder kapitaal beschikbaar van banken voor de private sector. Dat zorgde voor gunstigere prijzen en rendementsverwachtingen. Beleggers sprongen in dit gat.

De keerzijde is dat ze daarmee ook grotere risico’s namen. Buiten de beurs om beleggen betekent immers in theorie ook minder liquiditeit en een groter gevaar dat de prijzen kelderen gedurende stresssituaties. 

Illiquiditeitspremie?

Mikulskis ziet echter geen wetenschappelijk bewijs voor een grote illiquiditeitspremie. Hij wijst onder andere op onderzoek van Harvard University en Man Numeric.

Het is de crux van zijn bezwaar tegen PE en PD. De algemene redenering onder beleggers is ongeveer zo. Er is een illiquiditeitspremie voor PE en PD. Dat betekent dus dat we die beleggingen goedkoper kunnen krijgen dan op de beurs. Goedkoper betekent meer rendement gedurende de investeringscyclus.

Maar wat als die illiquiditeitspremie veel kleiner is dan gedacht?

Dure vergoedingen zijn wel zeker

De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden, zegt Mikulskis. De private investeringsmarkt is waarschijnlijk wel iets minder efficiënt dan de publieke. “Maar dat wil niet zeggen dat alle private investeringen fantastische beleggingen zijn. Bovendien, stel er is inderdaad altijd een illiquiditeitspremie, dan is die er toch ook als je de beleggingen kwijt wil raken.” Elk voordeel heeft een nadeel.

Mikulskis heeft op zich niks tegen PE. Hij denkt alleen dat beleggers er te makkelijk over denken en niet selectief genoeg zijn. Wat vooral onderschat wordt, zijn de vergoedingen (fees) die betaald moeten worden aan fondsmanagers, consultants en andere adviseurs.

Zelfs al bestaat er een illiquiditeitspremie en gaat verder alles goed met de belegging. Dan nog kan de opbrengst tegenvallen als een groot deel van de premie naar adviseurs vloeit, met fees van 1,5 tot 2%.

Liever publiek

Als Mikulskis moet kiezen, kiest hij altijd voor de publieke markt. Private markten zijn volgens hem een stap terug, niet vooruit. Hij ziet het liefst zoveel mogelijk beursgenoteerde fondsen. Dat is goed voor de prijsvorming, transparantie, de toegankelijkheid voor alle beleggers én er hoeven geen bonussen betaald te worden aan fondsmanagers, consultants en andere adviseurs.