Macro-economische ruis

Volgens een van de allergrootste stockpickers, de Amerikaan Peter Lynch, is vijf minuten macro-economie per jaar voldoende. Het is alleen belangrijk te bepalen in hoeverre het succes of het falen van een bedrijf kan worden toegeschreven aan een geniaal product of slim management, of toch gewoon aan de bewegingen van de economie.

Nu krijgt de crisis van veel CEO’s de schuld (“ongelooflijk, dit hebben we in ons hele bestaan nog niet meegemaakt”), maar toen het in 2006-2007 voor de wind ging, waren de fraaie resultaten vooral het gevolg van kundig management – vanzelfsprekend. Daar moet je als stockpicker dus doorheen kijken.

Beetje schuiven
Natuurlijk kun je binnen een portefeuille wat schuiven. In slechte tijden zullen er weinig snelle Porsches worden verkocht en wat meer fietsen van degelijk Hollandse makelij. Maar andere keuzes zijn al een stuk moeilijker. Wat moet je met de dollar?

Als de dollar daalt, kun je Europese exporteurs links laten liggen. Maar misschien heeft een bedrijf wel een uniek product dat bij uitstek geschikt is voor de Amerikaanse markt en is er ruimte de prijs te verhogen als de dollar daalt, zodat de marge toch op peil blijft. Het probleem met olie, dollar en de wereldeconomie is dat er zoveel cijfers en informatie over beschikbaar zijn.

Kranten- en televisieredacties zetten bovendien maar wat graag vette koppen boven hun economiekatern, zodat je het risico loopt na verloop van tijd te denken dat je weet hoe het grote plaatje in elkaar steekt. Je gaat mee met conventional wisdom, in plaats van dat je op zoek gaat naar eigen inzicht.

Macro-hedgefunds
Een stockpicker kan in zijn portefeuille wel de invloed van de macro-economie inperken. Bijvoorbeeld door aandeel A te kopen dat profiteert van een stijgende dollar (bijvoorbeeld een exporteur van luxe Duitse auto’s) én een aandeel B dat juist baat heeft bij een lage dollar (bijvoorbeeld een kledingwinkel die inkoopt in Azië).

De beweging van de dollar is dan gedempt en het rendement op de gecombineerde investering komt voort uit de bovengemiddelde kwaliteit van de producten, uit hun autonome groeikansen of specifieke herstructureringsplan. Of uit een onderwaardering van de koers.

Het inspelen op stijgende of dalende dollarkoersen, olieprijzen et cetera, laat hij over aan gespecialiseerde macro-hedgefunds die met futures en derivaten veel sneller en vooral goedkoper kunnen inspelen op macroeconomische ontwikkelingen. Ieder zijn ding, ook op de beurs.

Kortetermijngerommel
Datzelfde geldt helemaal voor de populaire beurswijsheden. September en oktober mijden omdat die maanden nog wel eens slecht willen uitpakken? Statistisch zou het kunnen kloppen (afhankelijk van hoe diep je wroet in de historische datareeksen), maar zulke ideeën worden veel te makkelijk opgepikt, zonder er écht over nagedacht te hebben.

Het zijn huis-tuin-en-keukenmiddeltjes die altijd werken behalve als u ze nodig hebt. Cash aanhouden of aandelenposities tijdelijk afdekken omdat het macro-economische plaatje verslechtert? Dat kan een strategie zijn, maar hedgen (verzekeren) kost altijd geld, zeker als deze strategie jarenlang wordt volgehouden.

“Verzeker alleen schade die je niet kunt lijden”, geldt een wijsheid uit de verzekeringsbranche. Daarom willen alleen beheerders van grote beleggingsfondsen zo graag puts kopen of kas maken als er macro-economische donkere wolkjes aan de hemel verschijnen.

Naar buiten
Zij worden immers op de korte termijn afgerekend en kunnen (en mogen) niet het geduld opbrengen om in bedrijven te beleggen met langetermijnperspectief. Macro-economische visies zijn vaak maar een kort leven beschoren. Als je daar je portefeuille aan moet aanpassen, blijft beleggen kortetermijngerommel, goed voor de commissie-inkomsten van de bank of broker, maar niet voor je rendement.

Een stockpicker leest niet de krant, maar gaat naar buiten, jaarverslag onder de arm, en loopt de fabriek of winkel binnen om te kijken wat er echt gebeurt in de economie. Beleggen ist auch ein Fach.