Performance fees zijn de oplossing

De Europese beleggingsindustrie kende een tamelijk moeilijke start in 2019. Beleggers verkochten in januari opnieuw meer fondsen dan zij aankochten. Het is daarom niet verrassend dat er veel discussie is over de verkooptrends van fondsen. Wat gaat er mis? Wat moet beter? Hoe kan het tij worden gekeerd?

Helaas dreigen er bij deze discussie verkeerde conclusies te worden getrokken. Een belangrijke omzetkatalysator van fondsen is namelijk het beurssentiment. Daar hebben fondshuizen geen invloed op.

Dat wil niet zeggen dat fondshuizen niets kunnen doen om het verschil te maken met de actieve en natuurlijk ook de passieve concurrentie. Een belangrijk selelectiecriterium voor beleggers vormen de kosten die fondshuizen in rekening brengen.

Hogere onkosten

Sommige vermogensbeheerders rechtvaardigen hun hogere fondsfees door de toename van regels, die heeft geleid tot hogere onkosten. Omdat deze hogere kosten niet geheel kunnen worden doorberekend in de fondsfees zijn de winsten gekelderd, klagen zij.

Andere, veelal grote fondshuizen pakken het anders aan. Zij hebben de regeldruk en de populariteit van indexfondsen aangegrepen om hun feestructuur grondig te herzien.

Deze herziening leidt in bijna alle gevallen tot lage vaste fees in combinatie met een performance fee. Alleen als de passieve concurrent wordt verslagen, kan er ouderwets worden verdiend.

Samen optrekken

De vele initiatieven van assetmanagers om hun feestructuur aan te passen wijst volgens mij op een duidelijke keuze voor de actieve beleggingsfilosofie. Winst en outperformance gaan hand in hand.

Persoonlijk vind ik het een goede zaak dat het oude kostensysteem wordt doorbroken, waardoor beleggers niet langer hoge kosten betalen, ongeacht de fondsresultaten.

De nieuwe feemodellen stemmen de belangen van de beleggingshuizen af op die van hun klanten. Dit zou het vertrouwen van beleggers in de industrie moeten kunnen herwinnen, en kan zo meehelpen de verkoop van actieve fondsen weer hoger te krijgen.