Hoogdividend of laagvolatiel?

In de speurtocht naar relatief veilige aandelenexposure heeft de hoogdividendstrategie de afgelopen maanden concurrentie gekregen van de lowvolstrategie. Het selecteren van de minst volatiele aandelen leidt, in tegenstelling tot wat de leerboeken zeggen, tot minder risico en meer rendement. Die anomalie is best verdedigbaar, de vraag is wel of hij houdbaar blijft.

Er zijn in elk geval wezenlijke verschillen tussen dividend en lage volatiliteit te signaleren. Als eerste natuurlijk dat dividend tastbaar is. Het is echt geld dat een bedrijf uitkeert. Lage volatiliteit is, an sich, niet meer dan een wiskundige variabele. En wel eentje die ook nog op data uit het verleden berust. Aandelen in een low vol-portefeuille zijn geselecteerd op basis van hun koersuitslagen uit het verleden.

Maar kijkend naar de hoogdividend- en lowvol-strategie is het belangrijkste verschil naar mijn mening de impliciete koop- en verkoopdiscipline. Een dividendaandeel koop je op het moment dat een bedrijf, zeg, 4% dividend uitkeert. Als de koers van het aandeel flink stijgt, daalt het dividendrendement en kan het zakken tot onder de ondergrens die je hanteert, waarop je het aandeel verkoopt. Na een koersstijging dus.

Systematische signalen
Goed, er zijn ook andere verkooptriggers denkbaar zoals het verlagen of zelfs schrappen van het dividend, maar in het basisscenario komt het verkoopsignaal na een koersstijging. Bij een lowvol-strategie is dat minder evident. Je koopt aandeel X omdat het een lage volatiliteit heeft en je krijgt een verkoopsignaal omdat de volatiliteit is opgelopen. Het probleem is dat volatiliteit vaker oploopt door tegenvallers (winstwaarschuwingen en andere teleurstellingen) dan na meevallers.

Het systematiche verkoopsignaal zal dus vaker na een daling en koersverlies komen. De automatische verkoopdiscipline van een hoogdividendstrategie oogt wat mij betreft veel gunstiger dan die van een lowvolstrategie. Daar komt nog bij dat veiligheid na verloop van tijd overgewaardeerd kan raken. De afgelopen twee jaar werden veilige, saaie bedrijven beloond op de beurs. Denk aan de Unilevers van deze wereld en Amerikaanse nutsbedrijven. Bedrijven met een grote visability. Geen gekke fratsen, je weet wat je van ze kunt verwachten. Gestage, bescheiden groei. Dat is schaars in onzekere tijden en daarom wilden beleggers graag een premie betalen voor deze aandelen.

Dat is prima, maar als deze aandelen overgewaardeerd raken, ligt een tegenvaller op de loer. Low vol is ook een visability-strategie. In het beste geval loopt de premie voor dit soort bedrijven op tot de overwaardering te hoog wordt en de anomalie uit de strategie loopt. In het worstcasescenario gaan deze bedrijven teleurstellen en komt de klap extra hard aan. Dan ga je koersdalingen van 10%, 20% zien bij piekende volatiliteit, wat voor gedwongen verkopen bij low vol-beleggers kan leiden. Tenzij een low vol-strategie gecombineerd wordt met waarderingscriteria.

Maar pure low vol-portefeuiles zullen vroeg of laat veel overgewaardeerde aandelen herbergen. Het is niet uit te sluiten dat uiteindelijk lowvol zijn Minsky-moment gaat meemaken. Dat moment komt voor een assetcategorie na een lange periode van voorspoed, alsmaar toenemende geldinstroom en uiteindelijk speculatie (lees: leverage om de laatste druppels uit het pak vla te persen), waarna een willekeurige kleine kink in de kabel uiteindelijk voor een grote chaos zorgt.